Nu Ikke ben!

((Poeh, gewoon een afdeling roepen... als het zo werkt...))

Ik zuchtte.
Langzaam schuifelde ik met de groep eerstejaars mee, de zaal in. Wat is het hier groot! Ik beet op mijn lip.
Ik wist niet of ik zenuwachtig moest zijn voor al die starende ogen, of in welke afdeling ik zou komen. Ik besloot geen een van beide; ik was zenuwachtig, punt uit.
Ik werd naar voren geroepen. Met mijn al ietwat kleine formaat, wat al helemaal naar voren kwam tussen al die ouderejaars, liep ik naar de kruk. Ik moest zitten, begreep ik. Ja, wat anders? Een vliegtuigje ervan vouwen, of zo?
De hoed zakte over mijn ogen, slechts een glimp van de vloer kon ik nog opvangen. In welke afdeling zou hij me indelen?
Ik klemde alle tien mijn vingers in elkaar, als een soort smeekbede. Alsjeblieft, laat het Wurido zijn... dat klinkt zo leuk.